هویت زنان در بسیاری از جوامع با مادری گره خورده است. به بیان بهتر زنان به واسطه کارکردشان در خانواده و نقش مراقبتی خود درارتباط با همسر و فرزندان یا پدر و مادر و خواهر و برادر خود تعریف می شوند.  در ایران زنان از اواخر قرن نوزدهم ، که آموزش آنان از حالت مکتب خانه ای به شیوه ای مدرن تغییر یافت ، تربیت می شدند تا همسرانی مهربان، مادرانی تعلیم دیده و شهروندانی مفید باشند( نجم آبادی، ۲۰۰۵). 

در برخی برحه های تاریخی مثل زمان پس از جنگ ایران و عراق از مادری زنان برای دفاع از حقوق ایشان استفاده شد. به دلیل افزایش تعداد همسران شهدا در دوران جنگ و پس از آن چنین مساله ای پر رنگ شد. همانطور که در مجله زنان ذکر شده است حکومت اسلامی از شعارهایی چون بهشت زیر پای مادران است استفاده می کردند و مقام زن را می ستودند اما وقتی نوبت به تقسیم ارث می رسید سهم ارث زنان نیمی از ارث مردان بود. حقوقدانانی چون مهرانگیز کار از جنین نابرابری هایی سخن می راندند( به نقل از قیطانچی، ۲۰۰۱). بدین ترتیب نقش مقدس فرض شده زنان، به عنوان مادران، ابزار سیاسی بود برای به پرسش کشیدن جایگاه آنان در جامعه و سیستم قضایی. 

مساله اینجاست که اگر به شیوه ای غیر انتقادی و ساده انگارانه با مفهوم مادری برخورد کنیم در دام مردسالاری می افتیم و ممکن است ذات گرایانه مادری را تفسیر کنیم. باید توجه داشت که تاکید بر هویت مادرانه زنان نباید به قیمت نادیده انگاشتن وجوه دیگر هویت و شخصیت آنان تمام شود. لازم است بدانیم زنان فراتر از مادرانی صرف هستند و استقلال و خودبنیادی ایشان اهمیت بالایی دارد.