در قسمت های قبل از تروما صحبت کردیم. تروما چیست؟

تروما یک زخم درونی است ، یک شکاف یا گسست از خویشتن است که به واسطه یک رویداد سخت یا آزاردهنده برای شما پیش آمده است. تروما دیدگاه شما از جهان اطرافتان و دیگران را تحت تاثیر قرار می دهد و شما را محدود می سازد. تروما شما را از بودن در لحظه حال باز می دارد و شما را در گذشته غرق می کند. خویشتن شما را پاره پاره می سازد. تا وقتی که به تروما رسیدگی نشود مانع رشد و بالندگی شماست. احساس ارزشمند بودن فرد را از او می گیرد، روابطش را مسموم می سازد و قدرت لذت بردن از زندگی را از او می گیرد. در کودکی از رشد مغزی جلوگیری می کند. و در طول زندگی تروما عامل بیماری های مختلف در شما می شود( گبور مته، ۲۰۲۲).

ترما بر دو قسم است: تروماهای بزرگ که ناشی از زخم های عمیق همچون تجاوز و قحطی و نابسامانی خانوادگی شدید و فقر و نژادپرستی هستند و اختلالات روانی را ایجاد می کنند. تروماهای کوچک که همه گیر هستند و شامل بی توجهی از سمت والدین یا درگیری با گروه همسالان و درگیری لفظی با بزرگترها می شوند.

بین این دو تروما هم پوشانی زیادی وجود دارد.

درنتیجه تروماهایتان قوت و ضعف های بزرگسالی تان را بدست می آورید و به وضعیت های خاصی می رسید که ناشی از آن تروماها هستند. 

تروما شما را از بدن تان جدا می کند. بیماری های شما به این دلیل هستند که شما از بدن تان دور می شوید و به جای اینکه نسبت به بدن تان آگاهی داشته باشید، در ذهن تان زندگی می کنید( بیشتر با ذهن تان وقت می گذرانید و درگیر افکارتان هستید).

تروما نوعی نگاه را در شما تقویت می کند که به شما می گوید از خودت خجالت بکش. این حس که من کافی نیستم و باید بیشتر تلاش کنم در افرادی که تروما دارند شایع است. گبور مته در کتاب افسانه عادی بودن از خواننده ای مثال می زند که از ده سالگی به افسردگی مزمن دچار بوده و در ۵۲ سالگی از سرطان سینه فوت کرد. او می گفت که من به جای خودکشی به کار کردن زیاد علاقه داشتم و فکر می کردم که باید هرچه بیشتر فعالیت کنم و بدرخشم. او درواقع به جای انفعال با فعالیت بیش از حد احساس بد خود را پوشش می داد.

تروما نگاه شما به جهان را مخدوش می کند. تروما نقطه نظری از جهان را در شما تقویت می کند که همراه با درد و رنج و ترس و شک و سوء ظن است. نگاه شما تنها شما را اقناع نمی کند بلکه جهان شما را هم می سازد.

تروما شما را از زمان حال بیگانه می کند و دور می سازد. فشارهای کاری، انجام دادن چند کار در یک زمان، رسانه ها و شبکه های اجتماعی، اخبار روزمره و سرسام آور، انواع و اقسام تفریحات گیج کننده اینها همه شما را در افکارتان و در فعالیت هایی بی معنا و در ابزارهای هوشمند دیجیتال و گفتگوهای بی سرو ته غرق می کنند. 

لازم است تروما را به عنوان چیزی که در درون مان رخ می دهد ببینید نه چیزی که خارج از شما اتفاق می افتد. در این صورت است که درمان و التیام بخشی رخ می دهد. وقتی آگاه بشوید که چه آپشن هایی دارید می توانید به درمان خود بپردازید. تا زمانی که خود را به معرض آزمون نگذارید نمی توانید التیام یابید.